پانزدهم ماه صفر

باد صبا درآمد فردوس گشت، صحرا
آراست بوستان را، نيسان به فرش ديبا

دست از جهان بشويم، عزّ و شرف نجويم
مدح و غزل نگويم، مقتل كنم تقاضا

ميراث مصطفى را، فرزند مرتضى را
مقتول كربلا را، تازه كنم تولاّ

آن ميرِ سر بريده، در خاك خوابُنيده
از آب ناچشيده، گشته اسير غوغا

تخمِ جهانِ بى بر، اينست و زين فزون تر
كهتر، عدوى مهتر! نادان عدوى دانا!

بر مقتل، اى كسائى! برهان همى نمايى
گر هم برين بپايى بى خارگشت خرما

تا زنده اى چنين كن، دلهاى ما حزين كن
پيوسته آفرين كن بر اهل بيت زهرا

بخشي از قديمي ترين شعر مرثيه باقيمانده فارسي از
ابـوالحـسـن مـجـدالدّيـن كـسائى مَرْوزى (متولّد 341 ه‍ . ق)