هفتم ماه ربيع الأوّل

دل افسرده ام از زندگى آمد بيزار = ميرسد بسكه بگوش دل من ناله زار
ناله وا ابتا ميرسد از سوخته اي = كز دل مادر گيتى به برد صبر و قرار
صد چو قمرى كند از ناله او نوحه گرى = مي چكد خون دل و ديده ز منقار هزار
شررى زهره زهرا زده در خرمن ماه = كه نه ثابت ماند و نه ديگر سيار
جورها ديد پس از دور پدر در دوران = نه مساعد ز مهاجر نه معين از انصار
بت پرستى بدر كعبه مقصود و اميد = آتشى زد، كه بر افروخته تا روز شمار
شرر آتش و آنصورت مهوش عجبست = نور حق كرد تجلى مگر از شعله نار
طور سيناى تجلى متزلزل گرديد = چون بدان سينه بى كينه فروشد مسمار
نه ز سيلى شده نيلى رخ صديقه و بس = شده از سيل سيه ، روى جهان تيره و تار
بشنو از بازو و پهلو كه چه ديد آن بانو = من نگويم چه شد اينك در و اينك ديوار
دل سنگ آب شد از صدمه پهلو كه فتاد = گوهرى از صدف بحر نبوت به كنار
بسكه خستند و شكستند ز ناموس اله = بازوى كفر قوى ، پهلوى دين گشت نزار
محتجب شد بحجاب ازلى وقت هجوم = گر شنيدى كه نبودش بسروروى خمار
قره باصره شمس حقيقت آرا = چون كند جلوه در او خيره بماند بصار
بند در گردن مرد افكن عالم افكند = بت پرستى كه هميداشت بگردن زنار
منكر حق شد و بيعت ز حقيقت طلبيد = آنكه ز اول بخداوندى او كرد اقرار
رفت از كف فدك و ناله بانو بفلك = كه نه حرفش شرفى داشت و نه قدرش مقدار
هيچكس اصل اصيلى نفروشد به نخيل = جز خبيثى كه بود نخل شقاوت را بار
نير برج حياشد چو هلالى زهزال = يا چو آهى كه بر آيد ز درون بيمار
روز او چون شب ديجور و تن او رنجور = لاله سان داغ و چو نرگس همه شب را بيدار
غيرتش بسكه جفا ديد زامت نگذاشت = كه پس از مرگ وى آيند بگردش اغيار

آيت الله عظيم شيخ محمد حسين اصفهاني