پانزدهم ماه رجب

شب : محو گناهان مؤمنين به فرموده حضرت رسول الله (صلى الله عليه وآله)

روز : خروج رسول الله (صلى الله عليه وآله) از شِعب ابوطالب (عليه السلام) و تمام شدن محاصره اقتصادي مشركين، سال دهم بعثت.
بدانكه شيخ فرموده كه در مثل اين روز پيغمبر خدا از شعب بيرون آمد

روز : تحويل قبله سال 2 هجرت
و در اين روز، تحويل قبله شد از بيت المقدس بسوى كعبه معظمه و مردم در بين نماز، بودند كه تحويل كردند، پس بعض نماز ايشان بجانب بيت المقدس بوده و بعضى بجانب مكه.
فقير گويد: كه رسول خدا صلى الله عليه وآله در مكه سيزده سال رو به بيت المقدس نماز ميكرد لكن كعبه را مابين خود و بيت المقدس قرار ميداد و چون به مدينه هجرت فرمود، هفده ماه رو به بيت المقدس نمازگذارد: يهوديان سرزنش كردند آن حضرت را و گفتند: تو تابع قبله مائى.
آن جناب از اين جهت مغموم بود و بآفاق آسمان نظر مى نمود و منتظر امر پروردگار بود در اين باب.
روز نيمه رجب در مسجد بنى سالم نماز ظهر ميگذاشت و دو ركعت نماز گذاشته بود كه جبرئيل نازل شد و بازوى مباركش را گرفت و آن حضرت را بجانب كعبه گردانيد و اين آيه آورد: قد ترى تقلب وجهك فى السماء (الاية)، و مردم كه در جماعت حاضر بودند نيز تحويل كردند، پس دو ركعت از نمازشان بجانب بيت المقدس واقع شد و دو ركعت ديگر بجانب كعبه و بهمين جهت اين مسجد را ذى القبلتين ناميدند.

روز : بنابرنقلي عقد ازدواج حضرت مولاعلي و حضرت فاطمه زهرا (صلوات الله عليهما) پنج ماه بعد از هجرت
و در چنين روز در ماه پنجم از هجرت عقد بستن رسول خدا فاطمه را براى امير المؤمنين (عليه السلام)

بنابرنقلي زفاف حضرت مولاعلي و حضرت فاطمه زهرا (صلوات الله عليهما)

بنابرنقلي خطبه حضرت امير (عليه السلام) در مسجد كوفه بعد از واقعه جمل

روز : بنابرنقلي هلاك معاويه (لعنه الله) سال 59 يا60
و در اين روز، سنه 60، معاويه ابن ابى سفيان هلاك شد و او را در شهر دمشق در باب صغير دفن كردند، كه تا به امروز خرابه اش به صورت متعفني موجود است، سنين عمرش به هشتاد رسيده بود و قريب به چهل سال مدت امارت او بوده كه نوزده سال و هشت ماه بالاستقلال خلافت كرده، پدر رسميش ابوسفيان صخربن حرب بن اميه است كه حال او در نفاق و معادات بارسول خدا اظهر من الشمس است، تا بود در عداوت خدا و رسول و در اجلاب حروب و سوق جنود بر آن حضرت كوشش داشت و هيچ فتنه در قريش بر پا نشد مگر آنكه وي را، در آن قدمى راسخ وسعى بالغ بود، اينكه در عام الفتح قهرا اسلام آورد و با نفاق بزيست تا سنه 30، با چشم كور و قلب اعمى از دنيا گذشت، انكار او حشر و آخرت را در چهارم محرم ذكر كرديم و بالجمله كفر و نفاق وى واضحتر از آنست كه انكار تواند شد و نص كتاب كريم در آيه رؤيا، شاهد لعن او است چه او فى الحقيقه اصل شجره ملعونه است و مادر معاويه، هند بنت عتبه و از زانيات معروفه بوده است و در زمان عمر با ابوقحافه در يكروز هلاك شدند و از آن روز كه جگر عموى پيغمبر حمزه را جويد"آكلة الاكباد" لقب گرفت و اين طعن تا دامنه قيامت دامن گير فرزندانش شد و عار و آلايشى شد كه به هيچ آبى شسته نگرديد، چنانچه عقيله خدر رسالت و هدايت، و رضيعه ثدى نبوت و ولايت؛ عليا مكرمه زينب بنت على عليهما السلام در آن خطبه شريفه كه در شام روبروي يزيد خواند باين مطلب اشاره فرمود در اين فقره: و كيف يرتجى مراقبة من لفظ فوه اكباد الازكياء و نبت لحمه من دماء الشهداء
و لقد اجاد الحكيم السنائى:
و آثار و اخبار وارده بر ذم معاويه بسيار است و او است صاحب سلسله و بروايات مستفيضه وارد شده كه رسول خدا (ص) فرمود : اذا رايتم معاويه على منبرى فاقتلوه، و هم در حق او فرموده: اللعين بن اللعين الطليق بن الطليق.
و از بعض فضلاى هند حكايت شده كه دويست خبر از طريق معتمده اهل سنت در مذمت او نقل كرده و ابن خلكان در ترجمه نسائى آورده كه از او پرسيدند كه در فضايل معاويه چه روايت دارى؟ گفت: لا اعرف له فضيلة الا: لا اشبع الله بطنك، كه پيامبر درباره اش فرمود: خداوند شكمت را سير نكند، و او اينقدر مي خورد تا به بشت مي افتاد ولي سير نمي شد و در فرمان معتضد عباسى فهرستى از مطاعن و مثالب او ذكر شده اين مقام گنجايش اين مطالب ندارد طالبين رجوع كنند به جلد هشتم قديم بحار الانوار.

روز : رحلت جناب زينب كبري (عليها السلام) سال 62
چون زينب كبرى با زنها و كودكان از شام به مدينه آمد، حضرت زينب (عليها السلام) در مـديـنـه خطبه خواند مـردم را به قيام به جهت خـونـخـواهـى امـام حـسـيـن (عليه السلام) دعوت مى كرد. و از مردم خواست كه براى خونخواهى امام حسين و عـليـه يزيد برخيزند.
از اين رو بين حضرت زينب و عمرو بن سعيد اشدق؛ اختلافى پيش آمد. عمرو بن سعيد كه از طرف يزيد والى مدينه بـود، بـراى يزيد نامه نوشت و درخواست كرد زينب را از مدينه بيرون كند. و خلاصه از وى كـسـب تـكـليـف كـرد. آن مـلعـون هـم نوشت كه بين زينب و مردم جدايى بيندازد.
بعد از اينكه يزيد فرمان داد كه زينب (عليها السلام) را از مدينه تبعيد كنند، عمرو به منادى خـويـش دسـتـور داد كـه بـه زينب بگويد از مدينه خارج شود و هر كجا را مى خواهد انتخاب و در هـمـانـجـا اقـامـت كـند. حضرت زينب در پاسخ فرمود: خدا مى داند بر ما چه گذشت ، عزيزترين افـراد مـا كشته شدند، ما را نيز به اسارت در آوردند آنچنان كه بردگان را اسير مى كنند و ما را بـر شـتـرهاى بى جهاز سوار كردند. به خدا سوگند ما از مدينه بيرون نمى رويم اگرچه خون ما ريخته شود!
در ايـن هـنگام زينب دختر عقيل به او گفت : اى دختر عمو وعده خداوند راست است . خداوند ما را وارث زمـيـن قـرار داده اسـت ، هـر كـجـا بـخـواهـيـم در آنـجـا مـسـكـن مـى گـيـريـم دل شـاد بـاش، چـشـمـت روشن كه خداوند به زودى سزاى ستمگران را خواهد داد! آيا سپس از اين هـمـه گـرفـتـارى هـا خـواهى ذليل و خوار شوى ؟ به يك منطقه امن برو. سپس زنهاى بنى هاشم اطراف او را گرفتند همه با مهربانى با او سخن گفتند و با او همنوا شدند.
بعد از آن عمرو بن سعيد برنامه تبعيد حضرت زينب و همراهانش ـ زنـهـاى ديـگـر بـنـى هـاشـم ـ را بـه مـصـر فـراهـم كـرد.
چـنـد روز از مـاه رجـب سـال 61 ه.ق بـاقى مانده بود كه بانوان اهل بيت وارد مصر شدند. امام صادق عليه السّلام از جناب حسن مـثـنـى چنين نقل كرده است : چون عمه ام زينب از مدينه خارج شد به همراه او برخى از زنان بنى هـاشـم از جـمـله فـاطـمـه دخـتـر عـمـويـم حـسـيـن (عليه السلام) و خـواهـرش سـكـيـنـه سـلام الهف عـليـهـمـا بودند.
ورود حضرت زينب به مصر: رقـيـّه بـنت عقبة بن نافع فهرى مى گويد: هنگامى كه حضرت زينب سلام اللّه عليها بعد از آن مصيبت وارد مصر شد من هم جزء كسانى بودم كه به استقبالش رفتم . آنگاه زينب (عليها السلام) را به خانه اى در حمراء بردند. اقشار مختلف مردم از جمله اعيان و اشراف و رؤساء مصر از جمله مسلمة بن مخلّد كه از صحابه و والي مصر بود، عبداللّه بن حـارث و ابـو عـمـره مـزنـى هـم خدمت آن حضرت آمدند و به وى تعزيت گفتند. گريستند و جمعيّت حـاضـر هـمـگـى گـريه كردند. بى بى فرمودند: هذا ما وَعَد الرّحمن و صدق المرسلون،
حضرت زينب در مصر يازده ماه و پانزده روز اقامت داشت. حضرتش در ايام اقامت در مصر بسيار مورد احترام و تكريم اهل مصر بودند، و مجالس تعليم قرآن و تفسير و حديث در محضرش برگزار شده و از حضورش استفاده علمي و معنوي مي شد، موقعيت حضرتش طوري بود كه حاكم مصر عليرغم گرايش اموي خود به ناچار و براى جلب نظر مردم بسيار اظهار التزام بلكه مشورت حكومتي با حضرتش مي نمود و لقب صاحبة الشورى به حضرتش داده بودند.
هند دختر ابورافع مى‏گويد: زينب دختر على (عليها السلام) در يكشنبه شب، پانزدهم رجب سال 62 هجرى از دنيا رفت. من در تشييع جنازه او حاضر بودم و در استراحتگاهش در خانه مسلمه در حمراء در باغهاى عبدالرحمان بن عوف زهرى مدفون گرديد.
سپس در هـمان مكان وفات يافت مردم جنازه اش را تشييع كردند و مسلمة بن مخلّد به همراه گروه زيادى از مردم بر آن بدن پاك نماز خواند. آنگاه پيكر شريفش را در حمراء در اتاق كوچكى در كنار اتاق بزرگ طبق سفارش حضرت زينب (عليها السلام) به خاك سپردند.

اعمال شايسته هنگام وفات حضرت زينب (عليها السلام):
1- سعي در معرفت بيشتر حضرتش.
2- مطالعه و تلاوت كلام خازنان وحي، درباره حضرتش.
3- برگزاري مجلس سوگواره و تعزيت و معرفت و مذاكره و مصائب آن حضرت و آنچه در كلام شريف درباره شهادت و فضائل و مناقب و آيات الهي حضرتش آمده؛ و برائت از اضداد و غاصبان و ظالمان و قاتلان.
4- زيارت حضرت و والدين و فرزندشان و عرض تسليت، از نزديك (در مشهد زينبي مصر و فاطمي مدينه و حيدري نجف اشرف) و از دور در امام بارگاه و بالاي بلندي و منزل خود.
5- انجام عبادات از نماز و تلاوت و اذكار؛ و همچنين اطعام عزاداران و زائران و اهداء ثواب به حضرتش.