بيست و سوّم ماه ذي قعده

حق تعالى مى فرمايد: او كالذى مر على قريه وهى خاويه على عروشها: آيا ديده ايد مانند كسى كه گذشت بر قريه اى كه آن خالى بود و ديوارهايش بر سقفهايش افتاده بود و خراب شده بود. او ارميا بود چنانچه از حضرت باقر (عليه السلام) منقول است.
قال انى يحيى هذه الله بعد موتها، گفت : كى يا چگونه خدا زنده خواهد كرد اين شهر و اهلش را بعد از خراب شدن و مردن ايشان ؟ و اين را بر وجه انكار نگفت بلكه از براى بيان عظمت و قدرت الهى گفت يا مى خواست بداند كيفيت زنده شدن ايشان را مانند حضرت ابراهيم (عليه السلام).
فاماته الله ماه عام ثم بعثه، پس خدا ميراند او را صد سال پس زنده كرد او را. قال كم لبثت قال لبثت يوما او بعض يوم، چون زنده شد گمان كرد كه در خواب بوده و بيدار شده است، از او پرسيدند: چند مدت است در اين مكان مكث كردى ؟ گفت: يك روز، و در اول روز خوابيده بود، چون نظر كرد ديد هنوز آفتاب غروب نكرده است و آخر روز است گفت: بلكه بعضى از روز، قال بل لبثت مأه عام، گفت: بلكه صد سال در اين مكان مانده اى و مرده اى و الحال زنده شده اى. فانظر الى طعامك و شرابك لم يتسنه، پس نظر كن به خوردنى و آشاميدنى خود كه هيچ تغيير نيافته است.

1- سعي در معرفت بيشتر حضرتشان.
2- مطالعه و تلاوت كلام خازنان وحي، درباره حضرتشان.
3- بركزاري مجلس سوگواره و تعزيت و معرفت و مذاكره و مصائب آن حضرت و آنجه در كلام شريف درباره شهادت و فضائل و مناقب و آيات الهي حضرتش آمده؛ و برائت از اضداد و غاصبان و ظالمان و قاتلان.
4- زيارت حضرت و والدين و فرزندشان و عرض تسليت، از نزديك (در مشهد رضوي و كاظمي) و از دور در امام بارگاه و بالاي بلندي و منزل خود.
5- انجام عبادات از نماز و تلاوت و اذكار؛ و همچنين اطعام عزاداران و زائران و اهداء ثواب به حضرتش.

خبر از طوس مگر آمده با پيك صبا - از غريب الغرباء
كه چه گل كرده بتن پيرهن صبر قبا - از غمش آل عبا
طور سيناى تجلى شده يكسان با خاك - سينه سينا چاك
گوئى از سوز غم و حسرت آن مهر لقا - خر موسى صعقا
يوسف مصر حقيقت چه شد از يثرب دور - شد بپا شور نشور
پير كنعان طريقت بسرودى ز قفا - نغمه وا اسفا
تا كه آن قبله آفاق روان شد ز حرم - خونفشان شد زمزم
سيل خوناب غمش موج زد از ام قرى - تا ثريا ز ثرى
مرو از مقدم او شد ز صفا باغ ارم - شد پناگاه امم
ز فروغ رخ او مطلع انوار هدى - ملجاء شاه و گدا
آه از آن عهد ولايت كه بنامش بستند - دل او را خستند
نشنيدم كه بآن عهد كسى كرده وفا - مگر از زهر جفا
تخت شاهى بعوض تخته تابوتش بود - زهر غم قوتش بود
ز انجنايت كه ز ماموران شده باشاه رضا - سوخت ديوان قضا
آن ستم پيشه كه با خسرو اقليم الست - عهد را بست و شكست
نه ز حق بيم و نه انديشه اى از روز جزا - نه هراسى زسزا
پنجه زد بر رخ عنقاء قدم زاغ سياه - عالمى گشت تباه
ريخت زين واقعه بال و پر سلطان هما - شاهد غيب نما
چون سنابرق حقيقت به سناباد رسيد - عرش بر خود لرزيد
از تجلاى شكوهش دل آن كوه رسا - نعره زد در رعد آسا
گر غريبانه در آن منزل غربت جان داد - در ره جانان داد
ليك از جلوه دلدار شدش كام روا - و بسى درد دوا
نوح طوفان بلا رخت از اين مرحله بست - فلك ايجاد شكست
غرقه لجه غم شد دل خلق دو سرا - يك بيك نوحه سرا
تا كه از زهر ستم سوخت ز سر تا بقدم - شمع ايوان قدم
رفت زين حادثه هائله بر باد فنا - رونق بزم "دنا"
ميوه باغ نبوت چه ز انگور كشيد - زهر جانسوز چشيد
ريخت برگ و بر آنشاخ گل روح افزا - نخله شكر زا
با دل و با جگرش دانه انگور چه كرد - زهر مستور چه كرد
خرمنى سوخت ز يك خوشه بيقدر و بها - و چها كرد چها
نه عجب گر ز غمش فلك خون گريد - رود جيحون گريد
يا پر از خون شود اين سينه سوزان فضا - از غم شاه رضا
طوس شد تا ز شرف مركز ازل - يا كه ناموس ازل
سزد ار بوسه زند بر ره او عرش علا - جل شاءنا و علا

اين سروده از اشارات غيبيه مرحوم آيت الله اصفهاني است