يبست و يکم ماه محرّم الحرام

مشكوه نور و كوكب درى نشاتين = مصباح سالكان طريق وفا حسين

گلگون قباى عرصه ميدان كربلا = زينت فزاى مسند ايوان كربلا

لب تشنه فرات و روانبخش كائنات = خضر زلال چشمه حيوان كربلا

سرمست جام ذوق و جگر سوز ناز شوق = غواص بحر وحدت و عطشان كربلا

سرباز كوى دوست كه در عشق روى دوست = افكنده سر چه كوى بچو گان كربلا

ركن يمان و كعبه ايمان كه از صفا = در سعى شد ز مكه بعنوان كربلا

لبيك بر زبان بسر دست نقد جان = روى رضا بسوى بيابان كربلا

چون نقطه در محيط بلا ثابت القدم = گردن نهاد بر خط فرمان كربلا

بر ماسواى دوست سر آستين فشاند = آسوده سر نهاد بدامان كربلا

سر بر زمين گذاشت كه تا سر بلند شد = وز خود گذشت تا زخدا بهره مند شد

آيت الله شيخ محمد حسين اصفهاني

در سنه 2، بقول مشهور شب عروسى فاطمه زهرا (عليها السلام) بوده است و آنچه از روايات ظاهر مى شود آنستكه فاطمه را در وقت بردن بخانه امير المؤمنين بر استر شهبا يا ناقه سوار كرده بودند و جبرئيل و ميكائيل با هفتاد هزار ملك نازل شده بودند. جبرئيل زمام بغله را بگرفت و اسرافيل ركاب و ميكائيل دنبال آن را داشت و پيغمبر جامه هاى فاطمه را مستوى مى كرد و آن ملائك با ديگر فرشتگان تكبير مى گفتند. اما بحسب ظاهر سلمان زمام استر را گرفته بود و حمزه و عقيل و جعفر و اهل بيت از قفاى فاطمه سير مى كردند و بنى هاشم با تيغ ‌هاى كشيده بودند و زوجات رسول (صلی الله علیه وآله) از پيش روى رجز ميخواندند و من از رجزها يكى دو بيت بيشتر ذكر نمى كنم.
ام سلمه مى خواند:

سرن بعون الله جاراتى = واشكرنه فى كل حالات
و سرن مع خير نساء الورى = تفدى بعمات و خالات

يا نسوة استترون بالمعاجر = و اذكرن ما يحسن فى المحاضر

زنهاى ديگر، اول بيت رجزها را ميخواندند و تكبير مى گفتند تا داخل خانه شدند.
پيغمبر على را طلبيد بمسجد و فاطمه را نيز طلبيد و دست فاطمه را در دست على نهاد و فرمود: بارك الله فى ابنة رسول الله! و كاسه اى طلبيد و جرعه اى از آن مضمضه فرمود و در آن ريخت. پس از آن آب، بر سر و سينه و ميان دو كتف فاطمه پاشيد و دعا كرد در حق او و على و در حق نسل ايشان و هم فرمود: مرحبا ببحرين يلتقيان و نجمين يقترنان.
پيغمبر از نزد ايشان بيرون شد و عضاده در را بگرفت و فرمود: طهركما و طهر نسلكما انا سلم لمن سالمكما و حرب لمن حاربكما استودعكما الله و استخلفه عليكما.
پس هر كس بمنزل خود رفت و از زنان كسى نماند نزد فاطمه جز اسماء بنت عميس بجهت معاهده با خديجه و آن معاهده چنين بود كه اسماء گفته: خديجه را در وقت وفات ديدم كه مى گريست. گفتم: اى بى بى براى چه مى گريى. فرمود: براى فاطمه. چون كه زن در وقت زفاف محتاج است بزنى كه محرم اسرارش باشد و اعانت بجويد بر آن بر حوائج خود و فاطمه تازه عهد بصباوت است و مى ترسم در شب زفاف، چنين زنى براى او نباشد. گفتم: اى سيده من ! با خدا عهد كردم كه اگر زنده بمانم در شب عروسى فاطمه من از شما نيابت كنم در اين امر. لهذا در آن شب، اسماء بعهد خود وفا كرد و قضيه را چون براى رسولخدا (ص) نقل كرد، حضرت ياد خديجه كرد و گريست و دعا در حق اسماء فرمود.
فقير گويد: حديث اسماء بنت عميس در كشف الغمه و غيره نقل شده و گنجى شافعى گفته: اين اسماء، اسماء بنت يزيد ابن سكن انصارى است كه احاديثى از رسول خدا (صلى الله عليه و آله) نقل كرده نه اسماء بنت عميس زيرا كه او در آنوقت زوجه جعفر طيار بود و با شوهرش در حبشه بوده است.