يازدهم ماه محرّم الحرام

يا بضعة الرّسول ز ابن زياد داد = كو خاك اهل بيت رسالت به باد داد

اي چرخ غافلي كه چه بيداد كرده اي
وز كين چها در اين ستم آباد كرده اي

بر طعنت اين بس است كه بر عترت رسول
بيداد كرده خصم و تو امداد كرده اي

اي زاده زياد نكردست هيچگه = نمرود اين عمل كه تو شدّاد كرده اي

كام يزيد داده اي از كشتن حسين = بنگر كه را به قتل كه دلشاد كرده اي

بهر خسي كه بار درخت شقاوتست
در باغ دين چه با گل و شمشاد كرده اي

با دشمنان دين نتوان كرد آنچه تو = با مصطفي و حيدر و اولاد كرده اي

حلقي كه سوده لعل لب خود نبي بر آن
آزرده اش به خنجر فولاد كرده اي

ترسم دمي كه تو را به محشر در آورند = از آتش تو دود به محشر در آورند

محتشم كاشاني

روز : ماندن عمر سعد در كربلا براي دفن اجساد خبيثه لشكر خود (لعنهم الله)
بدانكه چون روز عاشوراء عمر سعد از كار قتل امام حسين (عليه السلام) بپرداخت سر مبارك آن حضرت را به خولى و حميد بن مسلم سپرد و در همان روز عاشوراء ايشان را بنزد ابن زياد روانه كرد و بقيه سرها را نيز در ميان قبائل پخش كرد تا بنزد ابن زياد برند و بسوى او تقرب جويند.
خولى بتعجيل تمام حركت كرد، شب يازدهم بكوفه وارد شد، چون در آن وقت شب، ممكن نبود ملاقات پسر زياد، لاجرم بخانه خود رفت و سر پسر پيغمبر را در زير اجانه جاى داد.
از آن طرف عمر سعد شب يازدهم را در كربلا بماند و روز يازدهم تا وقت زوال نيز در كربلا اقامت كرد و بر كشتگان سپاه خويش نماز گذاشت و همگى را بخاك سپرد.

روز : (بعد از ظهر) مرور اهل بيت از قتلگاه به دستور عمر سعد (لعنه الله)
و چون روز از نيمه بگذشت، امر كرد كه دختران پيغمبر را بر شتران بى وطاء، سوار كردند و ايشان را چون اسيران ترك و روم روان داشتند. چون ايشان را بقتلگاه عبور دادند زنها را كه نظر بر جسد امام حسين و كشتگان افتاد، لطمه بر صورت زدند و صدا بصيحه و ندبه بر داشتند.