بيست و چهارم ماه صفر

قنديل آفتاب ـ كزو عرش را ضياست = تاب شعاع روضه مظلوم كربلاست

انوار لامعات مصابيح مرقدش = چون پرتو لوامع مشكات كبرياست

از نكْهَت عمامه عنبر شمامه اش = باد بهشت، لَخلَخه آميز و عطرساست

دعوت بر آستان مزارش ، اجابتست = كان همچو آسمان به صفت قبله دعاست

كرب و بلاى پرده نشينان اهل بيت = در كربلا بجوى، كه هم كرب و هم بلاست

بر نرگس پر آب و لب تشنه حسين = دريا و كوه و انجم و افلاك ، در عزاست

جايى كه سنگ خاره ، بر او ناله مى كند = آب فرات ناله كنان گر رَوَد، رواست

لب تشنگان ، چو دست تظلّم برآورند = ترسم كه آب ، خون شود از شرم بازخواست

روز قضا، كه باب تو دعوىِّ خون كند = يك تار موى جعد تو را روضه ، خونبهاست

ابن حسام اگر چه به حسّان نمى رسد = حسّان صفّت به مدحت تو، منقبت سراست

شايد كه بر كتابه فردوس بركشند = رمزى كه ، در كتابت اين نظم دلگشاست

شاعر شهير محمّد بن حسام الدّين خوسفى قُهستانى (متوفّى 875 ه‍ . ق)