بيست و دوّم ماه صفر

شنيدم ز گفتار كارآگهان = بزرگان گيتى، كِهان و مهان
كه پيغمبر پاكِ والا نَسب = محمّد، سرِ سَروران عرب
چنين گفت روزى به اصحاب خود = به خاصان درگاه و احباب خود
كه چون روز محشر، درآيد همى = خلايق ، سوى محشر آيد همى
منادى بر آيد به هفت آسمان = كه : اى اهل محشر! كران تا كران
زن و مرد، چشمان به هم برنهيد = دل از رنج گيتى به هم درنهيد
كه : خاتون محشر، گذر مى كند = ز آب مژه ، خاكْ تر مى كند
يكى گفت كاى پاكِ بى كين و خشم ! = زنان از كه پوشند بارى دو چشم ؟!
جوابش چنين داد، داراى دين = كه بر جان پاكش ، هزار آفرين !
كه : فردا كه چون بگذرد فاطمه = ز غم ، جيب جان بر دَرَد فاطمه
ندارد كسى طاقت ديدنش = ز بس گريه و سوز و ناليدنش !
به يك دوش او بر، يكى پيرهن = به زهر آبِ آلوده ، بهر حسن
ز خون حسينش ، به دوش دگر = فرو هشته ، آغشته دستار سر
بدين سان رود خسته ، تا پاى عرش = بنالد به درگاه داراى عرش
بگويد كه : خون دو والا گهر = ازين ظالمان ، هم تو خواهى مگر
ستم ، كس نديده ست ازين بيشتر = بدِه داد من ! چون تويى دادگر
كند ياد، سوگند يزدان چنان = به دوزخ كنم بندشان جاودان
چه بد طالع ، آن ظالم زشتخوى = كه خصمان شوندش ، شفيعان اوى !
اَلا اى خردمند پاكيزه راى ! = به نفرين ايشان ، زبان برگشاى
وزآن ، تو ز يزدان جان آفرين = بيابى جزايش ،بهشت برين
جز اين ، پند منيوش اگر مؤمنى = بدين راه رو، گرنه تر دامنى

اديب و شاعر شهير امـيـر محمود ابن يمين فريومدى (769 ـ 685)