نوزدهم ماه صفر

به حلق تشنه آن رشگ غنچه سيراب
كه رخ به خون جگر شويد از غمش، عناب
شه دو مملكت و، شهسوار نه مضمار
مهِ دوازده برج و، امام شش محراب
فروغ جان رسول و، چراغ چشم بتول
بهار عترت و، نوباوه دل اصحاب
حديث مقتل او، گر به گوش كوه رسد
شود ز خون دل ، اجزاى او عقيق مذاب
و گر سپهر برد نام آتش جگرش
كند به اشكِ چو پروين ستارگان را، آب !
به كربلا شد و، كرب و بلا به جان بخريد
گشود بال و ازين تيره خاكدان ، بپريد

يا رب بحق آن گل سيراب تشنه لب = كو را نصيبه كرب و بلا شد ز كربلا...
كاين خسته را ـ كه بسته بند طبيعتست = آزاد كن ز محنت اين چار اژدها
گر من گنه كنم ، كرمت بينهايتست = شب را اميد هست كه روز آيد از قفا
خواجو كه آشناى مقيمان كوى توست = شد در محيط عشق تو، بيگانه ز آشنا

بخشي از اشعار مرثيه كـمـال الدّيـن محمود خواجوى كرمانى (689 ـ 753)