هفدهم ماه محرّم الحرام

اى نازنين برادر، شد نوبت جدائى = بهر وداع خواهر، دستى نمى گشائى؟ يا روز بينوائى، لطفى نمى نمائى؟
اى شاه اوج هستى از چيست ديده بستى؟ از ما چرا گسستى؟ غافل چرا زمائى؟ هنگام سرپرستى؛ پيوسته با كجائى؟
يك كاروان اسيريم؛ چون مرغ پرشكسته زين غم چرا نميريم ناموس كبريائى؟ در بند خصم بسته؛ چون پرده ختائى
ما را حجاب عصمت گردون دون دريده = ما را نگشته قسمت جز خون دل دوائى = معجر ز سر كشيده؛ جز درد دل دوائى
پرده دريده كرده دوران = بيداد خصم مارا داده سخن سرائى =....ران در بزم بى حيائى؛ اطفال .....
چون بچه كبوتر كى باشدش رهائى = زين آتش فروزان؛ از كركس دغائى
بيمار و حلقه غل وانگه شتر سوارى = كى باشدش تحمل ز ينگونه ماجرائى
بى محمل و عمارى؛ از حد برون جفائى
گر رفتم از بر تو معذورم اى برادر = حاشا ز خواهر تو آئين بيوفائى
مقهورم اى برادر؛ يا ترك آشنائى؟
گر غالب از حضورم در دام غم گرفتار = يك نيزه از تو دوريم؛ ليكن نه دست و پائى
ليكن سر تو سالار؛ نه فرصت نوائى
چون لاله داغداريم چون شمع اشكريزان = هر يك دو صد هزاريم در شور و غم فزائى
أي شاهد عزيزان؛ در سوز غصه زائى
ساز غم تو كم نيست؛ ليكن مجال دم نيست = در سينه حرم نيست جز آه جان گزائى
زين بيشتر ستم نيست؛ جز اشك بيصدائى
كشتى شكستگانيم در موج لجه غم = يكدسته خسته جانيم ما را تو ناخدائى
يا در شكنجه غم؛ زين غم بده رهائى
راه دراز در پيش و ز چاره دست كوتاه = يكحلقه زار و دلريش نه برگ و نه نوائى
نه خيمه و نه خرگاه؛ نه جز خرابه جائى
امروز روز يارى است از بانوان بيكس = هنگام غمگسارى است گاه گره گشائى
از كودكان نورس؛ يامنتهى رجائى
با يك سپاه دشمن با صد بلا دچارم = يا رب مباد چون من آواره مبتلائى
ناچار خوار وزارم؛ بيچاره مبتلائى
ز آغاز شد سرانجام ما را اسيرى شام = ما را نداده ايام جز ناسزا سزائى
صبح اميد شد شام؛ جز محنت و بلائى
دردا كه با دل ريش سر گرد راه شاميم = ما از پس وتو از پيش ما را تو رهنمائى
رسواى خاص و عاميم؛ يا قبله دعائى
اى آنكه بر سرنى دمساز راه عشقى = چون ناله نى از پى نبود مرا جدائى = در كوفه يا دمشقى؛ از چون تو دلربائى

آيت الله شيخ محمد حسين اصفهاني