بيستم ماه جمادى الأخرى

روز : ولادت حضرت زهرا (صلوات الله عليها)
در اين روز، سال پنجم از بعثت و بقول سال دوم آن، ولادت باسعادت حضرت فاطمه (عليها السلام) واقع شده است.
كيفيت ولادت چنان بوده كه روزى حضرت رسول (صلـى الله عليه وآله) با امير المؤمنين (عليه السلام) و حمزه و عباس و عمار و بعضى ديگر در ابطح نشسته بود كه ناگاه جبرئيل نازل شد با صورت اصلى خود و بالهاى خود را گشود و تا مشرق و مغرب را پر كرد و ندا كرد آن حضرت را و گفت: خداوند على اعلى ترا سلام ميرساند و امر ميفرمايد كه چهل شبانه روز، از خديجه دورى اختيار كنى.
آن حضرت چهل روز بخانه خديجه نرفت و روزها روزه ميداشت و شبها تا صباح عبادت ميكرد و عمار را بسوى خديجه فرستاد و فرمود: باو يگو كه نيامدن من بسوى تو از كراهت و عدوات نيست ولكن پروردگار من، چنين امر كرده است كه تقديرات خود را جارى سازد و گمان مبر در حق خود مگر نيكى و بدرستيكه حق تعالى بتو مباهات ميكند هر روز، چند مرتبه با ملائكه خود، بايد هر شب در خانه خود را ببندى و در رختخواب خود بخوابى و من در خانه فاطمه بنت اسد ميباشم، تا مدت وعده الهى منقضى گردد. و خديجه هر روز چند نوبت از مفارقت آن حضرت ميگريست.
چون چهل روز تمام شد، جبرئيل بر آن حضرت نازل شد و گفت: اى محمد! خداوند اعلى، ترا سلام ميرساند و ميفرمايد كه مهيا شو براى تحفه و كرامت من، پس ناگاه ميكائيل نازل شد طبقى آورد كه دستمالى از سندس بهشت بر روى آن پوشيده بودند و در پيش آن حضرت گذاشت و گفت پروردگار تو ميفرمايد كه امشب بر اين طعام افطار كن و حضرت امير المؤمنين (عليه السلام) گفت كه: هر شب چون هنگام افطار آن حضرت ميشد، مرا امر ميكرد كه در را ميگشودم كه هر كه خواهد بيايد و با آن حضرت افطار نمايد و در اين شب مرا فرمود كه بر در خانه بنشين و مگذار كسى داخل شود كه اين طعام بر غير من حرام است.
چون اراده افطار نمود طبق را گشود و در ميان آن طبق از ميوه هاى بهشت يك خوشه خرما و يك خوشه انگور بود و جامى از آب بهشت، پس از آن ميوه ها تناول فرمود تا سير شد و از آن آب آشاميد تا سيراب شد و جبرئيل از ابريق بهشت آب بر دست مباركش ميريخت و ميكايئل دستش را شست و اسرافيل دستش را با دستمال بهشت پاك كرد و طعام باقى مانده با ظرفها بآسمان بالا رفت و چون حضرت بر خواست كه مشغول نماز شود جبرئيل گفت كه در اين وقت ترا نماز جائز نيست بايد الحال بمنزل خديجه روى و با او مضاجعت نمائى كه حق تعالى ميخواهد كه در اين شب از نسل تو ذريه طيبه خلق نمايد.
آن حضرت متوجه خانه خديجه شد. خديجه گفت كه: من با تنهائى الفت گرفته بودم و چون شب ميشد درها را مى بستم و پرده ها را مياويختم و نماز خود را ميكردم و در جامه خواب خود، ميخوابيدم و چراغ را خاموش ميكردم و در اين شب در ميان خواب بودم كه صداى در خانه را شنيدم، پرسيدم كه كيست در را ميكوبد كه بغير از محمد - صلى الله عليه وآله – ديگري را روانيست كوبيدن آن ؟
حضرت فرمود كه: منم محمد، چون صداى فرح افزاى آن حضرت را شنيدم از جا جستم و در را گشودم و پيوسته عادت آن حضرت آن بود كه چون اراده خوابيدن مى نمود آب ميطلبيد و وضو را تجديد ميكرد و دو ركعت نماز بجا مياورد و داخل رختخواب مي شد و در اين شب هيچ از اينها نكرد تا داخل شد دست مرا بگرفت و برختخواب برد و بعد از آن، من نور فاطمه (عليها السلام) را در رحم خود يافتم.
شيخ صدوق از مفضل بن عمر روايت كرده كه گفت: از حضرت صادق (عليه السلام) سؤ ال كردم كه چگونه بود ولادت حضرت فاطمه ؟ حضرت فرمود: چون خديجه اختيار مزاوجت حضرت رسول (صلـى الله عليه وآله) فرمود، زنان مكه از عداوت و حسادتي كه با آن حضرت داشتند از خديجه هجرت نموده و بر او سلام نميكردند و نميگذاشتند كه زنى بنزد او برود، پس خديجه را باين سبب، وحشتى عظيم عارض شد و لكن عمده غم و جزع خديجه براى حضرت رسول بود كه مبادا از شدت عدوات ايشان، آسيبى بآن حضرت برسد، چون بحضرت فاطمه حامله شد، فاطمه در شكم با او سخن ميگفت و مونس او بود و او را صبر ميفرمود.
خديجه اين حالت را از حضرت رسول پنهان ميداشت، پس روزى حضرت داخل شد شنيد كه خديجه سخن ميگويد با شخصى و كسى را نزد او نديد، فرمود: كه اى خديجه با كه سخن ميگوئى ؟ خديجه گفت: فرزندى كه در شكم من است با من سخن ميگويد و مونس من است.
حضرت فرمود كه: اينك جبرئيل مرا خبر ميدهد كه اين فرزند دختر است، او و نسل او طاهر و با ميمنت و با بركت است و حقتعالى نسل ما را از او بوجود خواهد آورد و از نسل او امامان و پيشوايان دينى بهم خواهند رسيد و حقتعالى بعد از انقضاى وحى، ايشان را خيلفه هاى خود خواهد گردايند در زمين.
و پيوسته خديجه در اين حالت بود تا آنكه ولادت جناب فاطمه نزديك شد چون درد زائيدن را در خود احساس كرد بسوى زنان قريش كس فرستاد كه نزد او حاضر شوند، ايشان در جواب او فرستادند كه: فرمان ما نبردى و قبول قول ما نكردى و زن يتيم ابوطالب شدى كه فقير است و مالى ندارد و ما باين سبب بخانه تو نمى آئيم و متوجه امور تو نميشويم.
خديجه چون پيغام ايشان را شنيد بسيار اندوهناك گرديد، در اين حالت بود كه ناگاه ديد چهار زن گندم گون بلند بالا نزد او حاضر شدند و بزنان بنى هاشم شبيه بودند. خديجه از (حضور ناگهاني) ايشان بترسيد، پس يكى از ايشان گفت كه: مترس اى خديجه كه ما رسولان پروردگاريم بسوى تو و ما ظهيران توئيم، منم ساره زوجه ابراهيم و دوم آسيه دختر مزاحم است كه رفيق تو و زن شوهر تو خواهد بود در بهشت و سوم مريم دختر عمران است و چهارم كلثوم خواهر موسى بن عمران است. حق تعالى ما را فرستاده است كه در وقت ولادت نزد تو باشيم و ترا بر اين حالت معاونت نمائيم.
آن چهار زن هر يك در يك طرف خديجه نشستند؛ و حضرت فاطمه (عليها السلام) پاك و پاكيزه متولد شد و چون بزمين رسيد نور او ساطع گرديد بحديكه خانه هاى مكه را روشن گردانيد و در مشرق و مغرب زمين موضعى نماند مگر آنكه از آن نور روشن شد و ده نفر از حور العين بآن خانه در آمدند و هر كدام ابريقى و طشتى از بهشت در دست داشتند و ابريقهاى ايشان مملو بود از آب كوثر، پس زنى كه در پيش روى خديجه نشسته بود جناب فاطمه را برداست و بآب كوثر غسل داد و دو جامه سفيد بيرون آورد كه از شير سفيدتر و از مشك عنبر خوشبوتر بود و فاطمه را در يك جامه پيچيد و جامه ديگر را مقنعه او گردايند، پس او را بسخن در آورد. فاطمه گفت: اشهدان لا اله الا الله و ان ابى رسول الله سيد الانبياء و ان بعلى سيد الاوصياء و ولدى سادة الاسباط.
پس بر هر يك از آن زنان سلام كرد و هر يك را بنام ايشان خواند، پس آن زنان شادى كردند و حوريان بهشت خندان شدند و يكديگر را بشارت دادند و اهل آسمانها يكديگر را بشارت دادند به ولادت آن سيده زنان و در آسمان نور و روشنى هويدا شد كه پيشتر چنان نورى مشاهده نكرده بودند، پس آن زنان مقدسه با خديجه خطاب كردند و گفتند: بگير اين دختر را كه طاهر و مطهر است و پاكيزه و با بركت است حق تعالى بركت داده است او را و نسل او را.
خديجه آن حضرت را گرفت، شاد و خوشحال و پستان خود را در دهان او گذاشت، پس فاطمه در روز، آنقدر نمو ميكرد كه اطفال ديگر در ماهى، نمو كنند و در ماه، آن قدر نمو ميكرد كه اطفال ديگر در سالى نمو كنند.
بدانكه حضرتش را نُه (9) نام است نزد حقتعالى: فاطمه يعنى بريده شده از بديها، يا بمعنى آنكه حق تعالى او را و شيعيان او را از آتش جهنم بريده است. صديقه يعنى معصومه، مباركه يعنى صاحب بركت در علم و كمالات و معجزات و اولاد كرام و غيرها. طاهره يعنى پاكيزه از هر رجس و نقصى. زكيه يعنى نمو كننده در كمالات و خيرات. راضيه يعنى راضى بقضاى حق تعالى. مرضيه يعنى پسنديده خدا و دوستان خدا. محدَّثه يعنى ملك با او سخن گفته. زهراء يعنى نورانى بنور صورى و معنوى.
معلوم باد كه فضائل آن مخدره زياده از آنستكه احصاء شود و من بجهت تبرك بچند سطرى اكتفا مى نمايم.
مشايخ از حديث از طريق عامه، روايت كرده اند كه حضرت رسول (صلـى الله عليه وآله) فرمود: فاطمه، پاره تن من است، هر كه او را شاد گرداند، مرا شاد گردانيده است و هر كه او را آزرده كند، مرا آزرده كرده است فاطمه عزيزترين مردم است نزد من.
از عايشه روايت است كه گفت: نديده ام احدى را كه در گفتار و سخن شبيه تر باشد از فاطمه برسول خدا (صلـى الله عليه وآله) چون فاطمه، به نزد آن حضرت ميآمد او را مرحبا ميگفت و دستهاى او را ميبوسيد و در جاى خود مي نشاند و چون حضرت بخانه فاطمه ميرفت بر مى خواست و استقبال آن حضرت ميكرد و مرحبا ميگفت و دستهاى آن حضرت را ميبوسيد. (ولى به هيج يك از اين دلالتها هدايت نشده بلكه دشمني و حسادت بيشتر كردند).
از امام حسن (عليه السلام) روايت است كه فرمود: در شب جمعه مادرم در محراب عبادت خود ايستاد و مشغول بندگى حق تعالى گرديد و پيوسته در ركوع وسجود و قيام و دعا بود و تا صبح طالع شد شنيدم كه پيوسته دعا ميكرد از براى مؤمنين و مؤمنات و ايشان را نام مى برد و دعا به براى ايشان بسيار ميكرد و از براى خود دعا نميكرد، پس گفتم: اي مادر! چرا از براى خود دعا نكردى، چنانچه از براى ديگران كردى؟ فرمود: يا بنى الجار ثم الدار، اى پسرجان من؛ اول همسايه را بايد رسيد، بعد خود را.
حميرى از حضرت باقر روايت كرده است كه حضرت رسالت مقرر فرمود كه هر چه خدمت بيرون درب خانه باشد از آب و هيزم آوردن و امثال آنها حضرت امير المؤمنين بجا آورد، و هر چه خدمت اندرون خانه باشد از آسياب كردن و نان و طعام پختن و جاروب كردن و امثال اين ها با حضرت فاطمه باشد.
ابو نعيم روايت كرده كه حضرت فاطمه آن قدر آسياب گردانيد كه دستهايش آبله (تاول) پيدا كرد و از اثر آسياب دستهايش پينه كرد.
ثعلبى از حضرت صادق (عليه السلام) روايت كرده كه روزى حضرت رسول بخانه فاطمه در آمد، فاطمه را ديد كه جامه پوشيده بود از جلهاى شتر و بدستهاى خود آسياب مى گردانيد و در آن حالت فرزند خود را شير ميداد، چون حضرت او را بر آن حالت مشاهده كرد آب از ديده هاى مباركش روان شد و فرمود: اى دختر گرامى تلخيهاى دنيا را امروز بچش براى حلاوتهاى آخرت.
پس فاطمه گفت: يا رسول الله ! حمد ميكنم خدا را بر نعمتهاى او و شكر مى كنم خدا را بر كرامتهاى او، پس حق تعالى اين آيه را فرستاد :ولسوف يعطيك ربك فترضى، يعنى حق تعالى در قيامت آن قدر به تو خواهد داد كه راضى شوى.
از حسن بصرى منقولست كه ميگفت: حضرت فاطمه پر عبادت ترين مردم بود، در عبادت حق تعالى آن قدر بر پاى ايستاد كه پاهاى مباركش ورم كرد، وقتى پيغمبر خدا باو فرمود چه چيز بهتر است از براى زن، فاطمه گفت: آنكه نه بيند مردى را و نه بيند مردى او را، پس حضرت نورديده خود را بسينه چسبانيد و فرمود: ذرية بعضها من بعض.
و هم روايت است كه روزى آن حضرت، از اصحاب خود از زن سؤال فرمود اصحاب گفتند كه: زن عورت است. فرمود: در چه حالى زن بخدا نزديكتر است ؟ اصحاب جواب نتوانستند، چون فاطمه اين مطلب را شنيد گفت: كه نزديكترين حالات زن بخدا آنستكه ملازم خانه خود باشد و بيرون از خانه نشود. حضرت فرمود: فاطمه پاره تن من است.

زيارت مفصل

السلام عليك يا بنت رسول الله، السلام عليك يا بنت نبي الله، السلام عليك يا بنت حبيب الله، السلام عليك يا بنت خليل الله، السلام عليك يا بنت امين الله، السلام عليك يا بنت خير خلق الله، السلام عليك يا بنت افضل انبياء الله. السلام عليك يا بنت خير البرية، السلام عليك يا سيدة نساء العالمين من الاولين والاخرين. السلام عليك يا زوجة ولي الله وخير خلقه بعد رسول الله، السلام عليك يا ام الحسن والحسين سيدي شباب اهل الجنة، السلام عليك يا ام المؤمنين، السلام عليك يا ايتها الصديقة الشهيدة، السلام عليك ايتها الرضية المرضية. السلام عليك ايتها الصادقة الرشيدة، السلام عليك ايتها الفاضلة الزكية، السلام عليك ايتها الحوراء الانسية، السلام عليك ايتها التقية النقية، السلام عليك ايتها المحدثة العليمة، السلام عليك ايتها المعصومة المظلومة. السلام عليك ايتها الطاهرة المطهرة، السلام عليك ايتها المضطهدة المظلومة المغصوبة، السلام عليك ايتها الغراء الزهراء، السلام عليك يا فاطمة بنت محمد رسول الله ورحمة الله وبركاته. صلى الله عليك يا مولاتي وابنة مولاي وعلي روحك وبدنك. اشهد انك مضيت على بينة من ربك، وان من سرك فقد سر رسول الله، ومن جفاك فقد جفا رسول الله صلى الله عليه وآله، ومن آذاك فقد آذى رسول الله، ومن وصلك فقد وصل رسول الله، ومن قطعك فقد قطع رسول الله، لانك بضعة منه وروحه التي في بدنه وبين جنبيه ، كما قال عليه افضل الصلاة واكمل السلام. اشهد الله وملائكته اني راض عمن رضيت عنه وساخط على من سخطت عليه، ولي لمن والاك، عدو لمن عاداك وحرب لمن حاربك، انا يا مولاتي بك وبأبيك وبعلك والائمة من ولدك موقن؛ وبولايتهم مؤمن وبطاعتهم ملتزم، اشهد ان الدين دينهم، والحكم حكمهم، وانهم قد بلغوا عن الله عز وجل ودعوا الى سبيل الله بالحكمة والموعظة الحسنة، لا تأخذهم في الله لومة لائم، وصلوات الله عليك وعلى ابيك وابنيك وبعلك وذريتك الائمة الطاهرين (×ذريتك والائمة الطاهرين من ذراريك). اللهم صل على محمد واهل بيته، وصل على البتول الطاهرة، الصديقة المعصومة، التقية النقية، الرضية المرضية، الزكية الرشيدة، المظلومة المقهورة، المغصوبة حقها، الممنوعة ارثها، المكسور ضلعها، المظلوم بعلها، المقتول ولدها، فاطمة بنت رسول الله، وبضعة لحمه وصميم قلبه، وفلذة كبده، والنخبة منك له، والتحفة خصصت بها وصية وحبيبه المصطفى وقرينه المرتضى، وسيدة النساء ومبشرة الاولياء، حليفة الورع والزهد، وتفاحة الفردوس والخلد، التي شرفت مولدها بنساء الجنة، وسللت منها انوار الائمة، وارخيت دونها حجاب النبوة. اللهم صل عليها صلاة تزيد في محلها عندك وشرفها لديك ومنزلتها من رضاك، وبلغها منا تحية وسلاما، وآتنا من لدنك في حبها فضلا واحسانا ورحمة وغفرانا، إنك ذو الفضل (×دو العفو) الكريم.

وقتي سلام نماز دادي اين جنين بگو:
اللهم إني أتوجه إليك بنبينا محمد وباهل بيته صلواتك عليهم، وأسألك بحقك العظيم عليهم، الذي لا يعلم كنهه سواك، واسألك بحق من حقه عندك عظيم، وبأسمائك الحسنى التي امرتني ان ادعوك بها. واسألك باسمك الاعظم الذي امرت به ابراهيم ان يدعو به الطير فأجابته وباسمك العظيم الذي قلت للنار: (كوني بردا وسلاما على ابراهيم) فكانت بردا، وبأحب الاسماء اليك واشرفها واعظمها لديك، واسرعها اجابة وانجحها طلبة، وبما انت اهله ومستحقه ومستوجبه، واتوسل اليك وارغب اليك وأتضرع اليك والح عليك. واسألك بكتبك التي انزلتها على انبيائك ورسلك صلواتك عليهم، من التوراة والانجيل والزبور والقرآن العظيم، فان فيها اسمك الاعظم، وبما فيها من اسمائك العظمى، ان تصلي على محمد وآل محمد وان تفرج عن محمد وآل محمد وشيعتهم ومحبيهم وعني، وتفتح ابواب السماء لدعائي وترفعه في عليين، وتأذن في هذا اليوم وفي هذه الساعة بفرجي واعطاء املي وسؤلي في الدنيا والاخرة. يا من لا يعلم احد كيف هو وقدرته الا هو، يا من سد الهواء بالسماء، وكبس الارض على الماء، واختار لنفسه احسن الاسماء، يا من سمى نفسه بالاسم الذي يقضى به حاجة من يدعوه. اسألك بحق ذلك الاسم فلا شفيع اقوى لي منه، ان تصلي على محمد وآل محمد وتقضي لي حوائجي وتسمع بمحمد وعلي وفاطمة والحسن والحسين، وعلي بن الحسين، ومحمد بن علي، وجعفر بن محمد، وموسى بن جعفر، وعلي بن موسى، ومحمد بن علي وعلي بن محمد، والحسن بن علي والحجة المنتظر لاذنك، صلواتك وسلامك ورحمتك وبركاتك عليهم، صوتي، ليشفعوا لي اليك وتشفعهم في، ولا تردني خائبا، بحق لا اله الا انت.